«شیرینی» و «وجود شیرین»، حقیقت مسلم و آشکاری است که در هر جا و مکان، اگر قدم بگذارد، به اندازه توان «شیرینی بخشی‌اش» «شیرین آفرینی» می‌کند و بدین ترتیب، هر چیز تلخ و بی مزه را از سر راه پرسرعت حرکت جامعه و تاریخ، کنار می‌نهد و نمی‌گذارد یک «شیئ تلخ» بیش از اندازه به خودنمایی اجتماعی ادامه دهد تا بتواند با نفوذ «تلخی» و یا «پخش تلخی» از نشاط اقتداربخش تحرک جامعه و ملت، جلوگیری به عمل آورد.